We leven in een innovatieve en creatieve wereld. De wereld om ons heen verandert snel. De Innovatieve Meesters van Elferink & Kortier Advocaten houden de ontwikkelingen op onze vakgebieden voor u bij in deze databank.
Mag een concurrent zomaar delen van mijn website kopiëren?
Concurrerende bedrijven bieden per definitie vergelijkbare producten of diensten aan. Concurreren is in principe toegestaan en nabootsen van elkaar tot op zekere hoogte ook. Maar wat als uw concurrent een deel van uw website kopieert, door bijvoorbeeld dezelfde informatie te gebruiken? Dat zou mogelijk onrechtmatig kunnen zijn of inbreuk kunnen maken op bijvoorbeeld uw auteursrechten. Daar gaat dit artikel niet over, maar als u daar meer informatie over wilt, staan wij u graag bij. Dit artikel gaat daarentegen over het databankenrecht. Want mogelijk is dit kopiëren van uw concurrent wel in strijd met uw databankrechten. Op dat idee kwam een bedrijf dat handelt in tractoronderdelen en dat informatie van haar website gekopieerd zag worden door een concurrent.
Biedt het databankenrecht een reële mogelijkheid om kopieergedrag tegen te gaan? Hoe de rechter daarover dacht, leggen we hieronder uit, zodat u daar mogelijk uw voordeel mee kunt doen.
Wat is een databank?
De houder van een databankenrecht kan derden, dus ook een concurrent, verbieden om onderdelen van zijn of haar databank op te vragen of te hergebruiken. Een databank is een verzameling van werken of gegevens, denk aan een verzameling foto’s, muziek of (technische) gegevens. Voor het verkrijgen van databankenrechtelijke bescherming is echter meer nodig. Zo dient de verzameling onder andere geordend te zijn. Ook geldt dat in de verzameling van de inhoud van de databank substantieel geïnvesteerd moet zijn. Dit vereiste is niet eenvoudig te bewijzen en levert in de praktijk dikwijls problemen op. Kortgezegd betekent het dat er moeite en werk moet zijn gestoken in het verkrijgen, controleren en presenteren van de databank. Een investering die gericht is op het creëren van de gegevens zelf die in de databank zitten, voldoet niet aan dit vereiste. Het moet wel echt gaan om een investering in het opbouwen van een databank met die gegevens. Een verzameling foto’s die ongeordend worden bewaard zullen dus geen databank in de zin van de databankenwet zijn. Een telefoonboek daarentegen zal eerder voor bescherming in aanmerking komen.
Is kopiëren van uw website door een concurrent inbreuk op uw databankenrecht?
Maar hoe werken die eisen nu in de praktijk? Dat blijkt uit een uitspraak van de rechtbank Noord-Nederland (vindplaats: ECLI:NL:RBNNE:2024:354).
Waar ging deze kwestie over? Een bedrijf verkoopt tractoronderdelen voor oude minitractoren. Zij verkoopt die onderdeel via haar webshop. Op haar website heeft het bedrijf bij de betreffende tractoronderdelen vermeld voor welke andere tractormerken/-typen een bepaald onderdeel geschikt is. Het bedrijf duidt deze informatie aan als ‘bijzondere productinformatie’. Een concurrerend bedrijf heeft deze ‘bijzondere productinformatie’ gekopieerd en op haar eigen website gezet. Het bedrijf is van mening dat de concurrent onrechtmatig handelt en stapt naar de rechter. Het bedrijf stelt dat de informatie op haar website bij de tractoronderdelen (‘bijzondere productinformatie’) kwalificeert als een databank o.g.v. de Databankenwet en stelt dat de concurrent inbreuk maakt op haar databankenrecht.
Oordeel rechter: Is informatie op een website een databank in de zin van de Databankenwet?
Allereerst vraagt de rechter zich af of hij inderdaad met een databank te maken heeft die op grond van de Databankenwet beschermd wordt. De rechter oordeelt dat dit niet het geval is. De rechter maakt in zijn oordeel een onderscheid tussen enerzijds de middelen die door het bedrijf zijn gebruikt voor het creëren van de bijzondere productinformatie (door in haar werkplaats te noteren welk onderdeel geschikt bleek voor welke tractor) en anderzijds de middelen die zien op de opslag en de verwerking daarvan in haar databank. De rechter benadrukt dat het vereiste van een substantiële investering in de ‘verkrijging’ van de databank enkel ziet op deze laatste activiteit en dus niet op het creëren van de gegevens zelf. Het bedrijf dient dus aan te tonen dat voor de verkrijging, controle en presentatie van de bijzondere productinformatie in een databank een substantiële investering benodigd was. De middelen die zij voor het creëren van deze gegevens zelf die in de databank staan heeft gebruikt (denk hierbij aan salariskosten van haar medewerkers die in het kader van de webwinkel de orders verwerkten en daarbij bijhielden welke onderdelen pasten op welke tractor) tellen hierbij niet mee. Het bedrijf stelt dat zij regelmatig naar Japan is gereisd om de gegevens te verzamelen uit oude Japanse catalogi en deze vervolgens met veel tijd en moeite heeft vertaald. Het bedrijf laat echter na om dit aan te tonen met concreet bewijs en de rechter oordeelt dat er derhalve geen sprake is van een databank o.g.v. de Databankenwet.
Wat kunt u als ondernemer hiervan leren?
Dat in deze kwestie geen databankenrecht werd aangenomen, betekent niet dat dat niet in uw geval wel zo zou kunnen zijn. Belangrijk is dat u substantieel heeft geïnvesteerd in die databank. Als dat zo is kan het databankenrecht u mogelijk van pas komen. Daarnaast kunt u onrechtmatige concurrentie gelukkig ook nog op andere grondslagen aanvechten, denk aan inbreuk op auteursrechten of onrechtmatige daad. Wij denken daarover graag met u mee.
